We leven nog steeds in lockdownmodus. Wat in het begin een vakantiegevoel gaf, met weer tijd om mooie wandelingen te maken en nieuwe natuurpareltjes te ontdekken in onze buurt… maakte dit gevoel deze week plaats voor een gemoedstoestand van onrust en onzekerheid. Ik mis de nabijheid van de kinderen en kleinkinderen… we facetimen en bellen wel, maar dat is niet hetzelfde als een knuffel, een leuke warme BBQ samen of gewoon het gevoel dat je op ieder moment de auto kan nemen richting Gent om naar onze kroost te rijden.
Ik mis ook de loopjes met de loopvriendinnen bij AC Sodibrug, mijn TeJo-collega’s, de Damme-Brugge-Damme– & Apple Senioren Brugge-vergaderingen, de leuke events & activiteiten van het Willemsfonds , VIEF Brugge, Actueel Denken en Leven,… zoveel zaken die in pre-coronatijden mijn dagen kleurden.
Gelukkig is manlief in alle situaties heel positief ingesteld en wijst hij me er telkens weer op dat ik mij heel gelukkig mag prijzen dat we nog steeds gespaard gebleven zijn van een aanslag op onze gezondheid door Covid-19. En dan volstaat het inderdaad om de televisie aan te zetten en mensen op Intensieve Care Units te zien snakken naar adem…
Hopelijk nemen de experten wijze beslissingen en worden die opgevolgd door de Nationale Veiligheidsraad die morgen de versoepeling van enkele lockdownmaatregelen zal bekend maken.
Hier en daar horen we het nieuws van slachtoffers van Covid-19 in onze kennissenkring. Mijn kapster, waarmee ik al vele jaren lang een heel goeie band heb, heeft het virus opgelopen, is gehospitaliseerd geweest, waarna haar man ook geïnfecteerd geraakte… ze hebben samen in het ziekenhuis gelegen, de toestand van haar man verslechterde zienderogen… hij werd in kunstmatige coma gebracht en is ondertussen overleden. Zo verschrikkelijk erg voor haar, hij is alleen moeten sterven… afscheidsplechtigheid in beperkte kring met zoon en dochter… mijn kapster afgesneden van de familie en ook werkloos in deze droeve dagen. Intriest, ik krijg er telkens rillingen van als ik eraan denk.
Dan is Pierre Fonteyne (Pierrot), culinair monument en enthousiaste meesterkok, overleden aan de gevolgen van het coronavirus… twee jaar geleden hebben wij nog bij hen thuis in Knokke-Heist van een heerlijke kreeftensoep en maal genoten aan een stijlvolle met zeeschelpen versierde tafel. We koesteren een warme herinnering in ons hart aan deze bezielde icoon van de gastronomie.
Vandaag in de krant: een studie wijst uit dat slechts 3 procent van de Belgen immuun is tegen het coronavirus. Dat cijfer maakt duidelijk dat we nog zeer ver afzitten van groepsimmuniteit, waarbij minstens de helft van de bevolking antilichamen moet hebben. De toestand in woonzorgcentra is ronduit dramatisch… zoveel doden.
Romi en Nikki volgen online les in pre-teaching modus. Gelukkig zijn Ilse en Guy nu meestal ook thuis en kunnen zij hen hierbij wat ondersteunen. Deze week heb ik samen met Romi een Franse les herhaald via Zoom en Facetime voor een toets… dit zijn dan weer lichtpuntjes voor mij in deze lockdowntijd.
Guy’s tentoonstelling ‘Safari’ in de Zebrastraat kan je ondertussen virtueel bezoeken… we zien wel of er nog een heropening volgt.
Onze Wim & Annelies stellen het ook goed… Enkele artikels met Wim zien passeren (Goed Gevoel, Nieuwsblad, Het Laatste Nieuws)… de tweede map met persknipsels die ik bijhou begint stilletjes aan ook vol te geraken. Ook de voorlaatste aflevering van ‘Blind Getrouwd’ gevolgd, enkel het mooie koppel Winnie & Jonah blijft overtuigd getrouwd.
Ann & Hans werken allebei nog op hun werkplek en wisselen het werk af met fietstochten en tuinieren. Ook daar momenteel geen problemen te melden.
Deze week vier mondmaskers met African look besteld via mijn TeJo-collega Anne Mie, bij Salome Musimu. Allicht zullen ze verplicht worden op plaatsen waar het nogal crowded is.
De lessen van de donderdag in het SNT verlopen nog altijd via Microsoft Teams en dat lukt aardig. Aanvankelijk wou vanmorgen de klank het niet doen op de laptop, maar teacher Bart heeft me daarna online goed op weg geholpen om ook dit probleem op te lossen. Deze lockdowntijd maakt je ook onrustig bij het minste mankement van de elektronische toestellen waarvan we dagelijks afhankelijk zijn. Zo leek er gisteren iets mis met het iPhone-berichtencentrum, na heel wat eigen pogingen een oproep gelanceerd op de facebookpagina van de Apple Senioren en gelukkig was daar de hulpvaardige Frank, waardoor het probleem in een mum van tijd opgelost werd. Op zeker ogenblik kon ik ook de iPhone niet meer opstarten… koud en warm gekregen, waar moet je in deze Coronatijd in godsnaam terecht als die hapert?
Deze week heeft Yves mijn haar geknipt. Bedoeling was om 2cm af te knippen, maar Yves heeft dit heel ruim geïnterpreteerd en het werden allicht wel 5 cm, wat mij een totaal andere look gaf zonder staartje… een Coronacoupe.
Ik krijg net een melding op het weer functionerende berichtencentrum van mijn iPhone: 230 nieuwe sterfgevallen, voor het eerst sinds eind maart minder dan duizend patiënten op intensieve zorg.
I want to break free from this Covid-19 nightmare… Maar toch ook heel dankbaar dat zoveel mensen tegen Covid-19 blijven strijden in de ziekenhuizen en allen die voorzien in onze vele basisbehoeften… als we toestand hier vergelijken met die in vele delen van de wereld, dan mogen wij ons toch nog gelukkig prijzen. Zolang het internet werkt kunnen we toch nog contact houden met onze geliefden en vrienden en kennissen en dat is al heel wat.
Gelukkig hebben we de laatste weken ook prachtig weer, we kunnen genieten van de tuin en de vele hyacinten en vergeet-me-nietjes die weer welig tieren…
Interview met Wim in Het Laatste Nieuws (dd 18 april 2020) door Joyce Mestdag ‘Bruggeling Wim Slabbinck fileert on ze relaties in Coronatijden‘.
