Had een lentegevoel, de tuin omgespit… dode struiken geknot. In de namiddag bezoek aan nonkel Eric. We dronken er een glas champagne, hebben bijgepraat en genoten ook van het gezelschap van een van zijn vrienden, Luc. Nonkel is nog bijzonder kwiek van geest voor zijn 84 jaar en het is altijd gezellig om in zijn buurt te zijn. Hij praat nog altijd met heel veel enthousiasme over zijn passies voor antiek. Daarna trokken we naar schoonmama in het rusthuis… Heb ook wat gepraat met haar buurvrouw. Op een dag is ze gevallen in haar huis en door een rugletsel kon ze niet meer stappen. Daarom kwam ze zo vroeg in het rusthuis terecht anderhalf jaar geleden. Haar man is drie maanden geleden overleden, hij had parkinson. Ze krijgt geregeld bezoek van haar zoon en dochter. Schoonmama had weer een soort hallucinatie… ze had een man ontmoet in de tuin en deed een heel verhaal waarvan ik niet veel heb begrepen.

’s Avonds kochten we nog turf voor de tuin en in de boekafdeling van de Carrefour uit nieuwsgierigheid gezocht naar Wim’s boek… en ja, ze hadden die, vier exemplaren zelfs en het boek stond prominent in het zicht op ooghoogte. In de meeste boekwinkels, zit het meestal onopvallend verstopt in een of ander rek, onder de afdeling gezondheid. Raar, dat uitgeverijen romans, waar binnen vijf jaar allicht geen haan meer naar kraait, na publicatie zo kunnen pushen… terwijl wetenschappelijk onderbouwde publicaties veel minder aandacht krijgen…  Ik kon er niet aan weerstaan en heb het boek van Sandra Bekkari aangekocht.