Het zijn snikhete dagen, vreselijk warm en het kost ons veel moeite om de warmte buiten te houden… luiken naar beneden, ’s nachts alle vensters open…
Door de covid-19-miserie kan je in bepaalde kuststeden enkel op het strand na reservatie. Zondag was het strand van Blankenberge afgesloten voor dagtoeristen na rellen zaterdag met jeugdbendes uit het Brusselse. Te oordelen naar de beelden die op social media circuleerden ging het er heftig aan toe. Ook op het strand van Knokke is de dagtoerist niet welkom zo lang de hittegolf duurt.
In de week van 1 tot en met 7 augustus raakten dagelijks gemiddeld 588 Belgen besmet met het coronavirus. Op weekbasis is nu sprake van een stijging met 11 procent. Wereldwijd is het aantal coronabesmettingen in anderhalve maand tijd verdubbeld. Eind juni was nog sprake van 10 miljoen besmettingen, terwijl op dit ogenblik de kaap van 20 miljoen overschreden werd. Het ziet er niet naar uit dat er nog veel versoepelingen zullen komen nu september en de start van de scholen nadert.
Gisteren bibliotheekbezoek, zat veel parkeerplaats in de Ezelstraat… het anders bruisende Brugge geeft een desolate, troosteloze aanblik… een onbestemd beklemmend gevoel van ‘kalmte voor de storm’ bekroop mij toen ik door de quasi lege straat liep, met nu en dan een gemaskerde voorbijganger die mijn pad kruiste… ook in de bib superrustig. Nieuwe lectuur mee voor ’s avonds bij kaarslicht op ons terras:
– Va où le vent te berce (Sophie Tal Men), een duik in de wereld van het voluntariaat in hospitalen
– Plenty : groente genoeg om héél lekker te koken van Yotam Ottolenghi (enkele lekkere vegetarische recepten bijeensprokkelen, altijd leuk)
– Un día en Barcelona : un día, una ciudad, una historia van Ernesto Rodríguez. Had de vorige keer ‘Un dia en Sevilla’ mee en audiofiles van de 4 hoofdstukken gedownload… een leuke combinatie van lectuur en audio om zo op een speelse manier mijn Spaans wat bij te spijkeren.
Vanmorgen loopke gedaan langs de Brugse vesten… het was nog fris om 7.30 uur. De eerste paar 100m leek er wel lood in de benen… maar na een tijdje lukte het weer aardig. Daarna had ik weer dat heerlijk gevoel dat mijn dag niet meer stuk kon. Jammer van het zwerfvuil hier en daar langs de mooi aangelegde paden: blikjes cola, Jupiler, red bull, pizzadoos, plastic flessen, twee mondkapjes, peuken…
Ik zit hier op het terras te typen op de laptop… ondertussen al 30° C. Bewolkt, gelukkig geen zon. Vandaag eens het huis voor mij alleen,… voelt als een vakantiedag. Geen boodschappen doen, absoluut minimum aan kook-, was- en de plasactiviteiten… een licht briesje, een lieveheersbeestje dat naast me even komt uitrusten op de tafel, na het slokje water dat ik het aanbood… vogelgeluiden op de achtergrond,… la dolce vita, ware covid-19 niet in de buurt.
We blijven genieten van lange wandelingen, joggen, lectuur, puzzels, strand en zee nu en dan, vrijwilligerswerk… en houden ons aan de covid-19-maatregelen, beperken onze contacten, houden regelmatig contact online of in real life met onze bubbles, de een is in staycation, de andere op reis, en onze Wim actief bezig met de voorbereidselen van de corona-editie van ‘Blind Getrouwd’…
Onlangs een uitvoerige reportage in de Krant van West-Vlaanderen in de reeks Midzomernachten (van de hand van journalist Frank Buyse en fotograaf Kris van Exel).
